Kapı Çalar
Kapı Çalar…
Sabahın erken saatlerinde… Açarsınız. Sütçünüzdür gelen. Sütçünün
litreliğinden kabınıza dökülen beyazlıkta sabahın güzelliğine
kavuşursunuz. Gözünüzde pırıl pırıl bir sabah kahvaltısı canlanır.
İçinizden “Bugün kahvaltıyı bahçede yapayım” diye geçirirsiniz…
Kapı Çalar…
Gelen postacıdır. Kucağında büyükçe bir paket. Uzattığı kağıda imza
atarsınız. Daha önceden ısmarladığınız kitaplara kavuşmanın
sevincini yaşarsınız. Zaten tatilde olduğunuzdan bu kitaplara çok
ihtiyacınız vardır. “Artik canım sıkılmayacak” deyip keyiflenirsiniz. En çok merak
ettiğinizi alıp sezlonga uzanırsınız..
Kapı Çalar…
Kapıya koşarsınız. Yıllardır görmediğiniz bir dost gelmiştir.
Sevinirsiniz. Sohbetleriniz saatler boyu, hatta bütün gün sürer.
“Yaşamak ne güzel” dersiniz içinizden. Hele böyle dostlar varken..
Kapı Çalar…
Dürbünden bakarsınız. Kimseyi göremezsiniz. Dönüp yeniden koltuğa
gömülürsünüz. Bir daha çalar. Bakarsınız, yine kimse yok, tam o sırada
bir daha çalınca kapıyı açarsınız. Komşunuzun oğlu, elindeki sopayla
zile uzanmakta. Meğer tuzları bitmiş. İçeriden tuz getirirken kendi
kendinize söylenirsiniz. “Elbette göremem. Keratanın boyu bir metre..”
Bu küçük hadise neşelendiriverir ortalığı….
Kapı Çalar…
Düşüp bayılacak kadar şaşırırsınız. Askerdeki oğlunuz haber vermeden
izne çıkmıştır. “Oğlum benim..” diye hasretle kucaklarken
gözyaşlarınızı zaptedemezsiniz. Mutluluğunuz oğlunuzun izni kadar
uzar…
Kapının her çalısında sanki mutluluğa koşmaktasınız. Huzur tüter
gözlerinizden. Her sessizlikte kulaklarınız zil sesi arar…
Ve Kapı Çalmaz…
O gün en büyük misafiriniz gelir. Adeta kapıyı kırmıştır. Alıp gider
sizi, şaşırırsınız. “Niye haber vermedi?” diye içinizden geçirirken;
“Doğduğundan beri zile basmaktayım” der.
Bir şeyler söylemek istersiniz o an. Ama o andan sonra diliniz dönmez.
Ölüm sessiz sedasız gelivermiştir…