Yaşlı bir bey, sabah erken evinden çıkmış yolda ilerlerken, bir
bisikletlinin kendisine çarpması ile yere yuvarlanmış ve hafif yaralanmış.
Sokaktan geçenler, yaşlı adamı hemen en yakın sağlık birimine
ulaştırmışlar.
Hemşireler, adamcağızın yarasına pansuman yapmışlar, ama ‘biraz
beklemesini ve röntgen çekerek her hangi bir kırık veya çatlak olup
olmadığını inceleyeceklerini söylemişler. Yaşlı adam huzursuzlanmış ve
acelesi olduğunu, tetkik istemediğini söylemiş.
Hemşireler merakla acelesinin sebebini sormuşlar. Adamcağız da: “Karım
huzur evinde kalıyor, her sabah onunla kahvaltı etmeye giderim, geç kalmak
istemiyorum.” demiş.
“Karınızın, siz gecikince merak edeceğini düşünüyorsunuz herhalde.” Demiş
bir hemşire. Adam üzgün bir ifade ile “Ne yazık ki karım alzheimer hastası
ve benim kim olduğumu bilmiyor.” demiş.
Hemşireler hayretle: “Madem sizin kim olduğunuzu bilmiyor, neden her gün
onunla kahvaltı yapmak için koşturuyorsunuz?” demişler.
Adam buruk bir sesle “Ama ben onun kim olduğunu biliyorum.” demiş.